Die onlangse Olimpiese Spele het my soos ‘n sterk seestroom ingesuig. Ek was op die kruin saam met sekere atlete, hul afrigters, familie en spanlede. Ek het egter ook trane gestort oor teleurstellings en drome wat nie uitgewerk het nie.

Die Olimpiese medalje simboliseer harde werk, toewyding, opoffering en geduld. Dit dien as ‘n motivering vir die duisende mense wat die pandemie wêreldwyd beveg.

Medal of Honour

Ons is vertroud met die VSA se Medal of Honour, die hoogste vorm van erkenning wat ‘n militêre lid kan verdien. Vir sommige dui die Medal of Honour op diepgaande dapperheid en heldhaftigheid. Vir ander simboliseer dit enorme opoffering, toewyding en diens.

Vir mense wat die medalje ontvang, is die betekenis daarvan dikwels diep persoonlik en gevul met talle emosies wat uniek is aan elke individu en hul ervaring. Dit is ‘n tasbare herinnering aan ‘n moeilike tyd in hul lewens en verteenwoordig dikwels enorme persoonlike verlies en opoffering. Hierdie gewone mense het buitengewone dinge gedoen vir ‘n beter toekoms.

In die afgelope jaar het ek verskeie mense gesien wat buitengewone dinge gedoen het vir die mense vir wie hulle lief is. Hierdie mense sal nooit ‘n medalje ontvang vir hul onbaatsugtige liefde en opoffering nie.

Burger en Dalene Prinsloo

In ‘n vorige brief het ek meer oor Burger en Dalene se innerlike reis in ‘n vreemde land gedeel. Burger het ná sy ernstige beroerte op 18 Augustus 2020 ses maande in hospitale in Duitsland en die laaste ses maande in Suid-Afrikaanse rehabilitasiesentrums deurgebring. Dalene het uit haar werk bedank en Burger op elke moontlike manier ondersteun. Hulle het ’n hele span terapeute, familie en vriende wat hulle ook ondersteun. Ek kan egter ’n hele boek skryf oor al hul uitdagings die afgelope jaar. Hulle het onder andere beide Covid-19 gekry.

Hulle is tans in Johannesburg by hulle dogter om terapie vir Burger moontlik te maak. Dalene laat weet in haar onlangse terugvoer:

Ons is gesond en Burger vorder goed.  Hy kan al amper 100 tree op ‘n slag stap.  Sy spiere is maar styf en hy ervaar pyn met die skielike oefening na 10 maande in die hospitaalbed. Volgens die terapeute klink dit of ons nog ʼn verder 10 maande hier moet bly voordat ons huis toe kan gaan.  Ons pak die reis dag vir dag in geloof aan en ons weet die wenstreep wag!

Die pandemie

Die pandemie het baie trauma en verlies veroorsaak, en baie gesinne het geliefdes verloor. Ander het hul werk of bronne van inkomste en sekuriteit verloor. Dit verg dapperheid om soggens uit die bed op te staan en jou verantwoordelikhede na te kom. Bomenslike krag word vereis om met jou pyn te sit, vir eksamens te studeer en met take by die huis te help omdat ma of pa nie meer daar is nie.

My hart bloei toe ek in ʼn brief van ʼn jong meisie wat onlangs beide haar ouers verloor het, die volgende woorde lees.

Ek wil Sondag na kerk weer gaan buns koop en ʼn warm bun uit die sak steel en op pad huis toe in die kar eet.  Ek wil in die chaos instap waar jy mamma se huiskos ruik. Ek wil gou hardloop om ander klere aan trek.  Ek sal vinnig my kamer deur toemaak want my bed is deurmekaar en my kerkklere lê nog op die grond. Ek weet mamma raas nie Sondae nie. Ek wil net weer tyd kan terug draai en by die HUIS wees.

Ek wil graag vir al hierdie gewone mense, soos Burger en Dalene, wat buitengewone dinge doen sê:

“Julle ingesteldheid en deursettingsvermoë, ten spyte van vele uitdagings, gee vir my en ander hoop en dien as aanmoediging en inspirasie!”

Groete

Emsia