emsia.kruger - Letters Home

Ons leef trots Suid Afrikaans

18/11/2020 emsia.kruger

Wanneer ŉ mens in enige nuwe plek moet inskakel, is jou brein bedraad om vas te stel wat verskillend is. As ŉ mens moet deel word en tuis voel, is dit noodsaaklik om te fokus op die dinge wat eenders is.

Die Switsers is ŉ volk wat ongelooflik lojaal en trots is op hulle Switserse nasionaliteit. Hulle medaljes vir ekonomiese voortuitgang, veiligheid en orde hang blink gepoets in ŉ ry. Meeste mense hier het vele universiteitsgrade. Die feit dat alle skole en naskoolse opvoedkundige instansies gratis vir Switserse burgers is, bevorder die situasie.

Offisiële tale in Switserland

In Switserland is die offisiële tale Duits, Frans, Italiaans en Romaans. Die mense wat hierdie tale praat het baie verskille in terme van kultuur. As jy met die Switsers in Switserland kuier, sal hulle baie gou laat blyk van watter een van die drie kulture hulle is. As jy hulle egter in Duitsland, Frankryk of Italië teëkom, kom jy agter dat hulle met trots Switsers is.

Hirslanden wat deel is van Suid Afrikaanse MediClinic groep

Op die stadium wat Charl Switserland toe gekom het, het die Hirslanden groep, wat deel van die MediClinic groep is, heelwat uitdagings in terme van veranderende wetgewing wat hulle negatief beïnvloed ervaar. Dan is daar ook verskillende rekenaarstelsels by die verskillende hospitale wat oor tyd aangekoop is en wat eenvorming gemaak moet. Dit veroorsaak ŉ reuse aantal rekenaarprojekte.

Met hierdie inligting as konteks kan ŉ mens verstaan dat Charl se nuwe rol as Hoof van Inligtingstelsels met heelwat meer uitdagings begin het as waarvoor hy gehoop het. Sy koms het ook meegebring dat bestuursvergaderings in Engels moet plaasvind in plaas van Duits en hy is die vark in die verhaal as almal sukkel om hulleself in ŉ tweede of derde taal uit te druk.

Leierskap

Die Switsers in Charl se span is redelik gewoond aan ŉ outokratiese leierskapstyl waar die leier instruksies gee en die span dit uitvoer. Komende van Suid Afrika het ons duur lesse oor leierskap uit ervaring, maar ook voorbeeld, geleer. Ons weet dat goeie leiers fokus op spanwerk ten einde gesamentlike in plaas van individuele doelwitte te bereik.

In die proses is dit baie belangrik om ruimte skep vir individue om hulle unieke bydraes te lewer en ook geleentheid te gee om hulle potensiaal te ontsluit. Met ŉ span wat een soort leierskapstyl gewoond is en dan aan ŉ ander een onderwerp word, is hulle terugvoer en reaksie nie goed vir enige een se selfbeeld nie.

Ons as Suid-Afrikaners het baie in gemeen

Tydens hierdie uitdagings moes ons onsself herinner aan wat ons as Suid-Afrikaners in gemeen het:

Ons

is baie goed met planne maak en innoveer, want ons het nie altyd net alles geredelik beskikbaar nie.
kan aanpas, want sedert elkeen van ons se geboorte, ongeag watter jaar, het ons by baie nuwe dinge en veranderinge leer aanpas.
het diversiteit op baie vlakke ervaar en verstaan daarom die krag in diversiteit.
het geleer maniere vind om vele uitdagings soos politiese probleme, ekonomiese krisisse, kragonderbrekings, waterbeperkings, en soortgelyke kwessies te oorkom. Ons maak planne, stig forums, WhatsApp- en Facebook groepe en vertel grappe oor ons dilemmas.
verstaan dat ons as mense baie eenderse basiese behoeftes het. Ons almal soek geleenthede om ons talente uit te leef as deel van ons lewensdoel, wil graag vordering te sien en het ŉ behoefte aan erkenning.

Verandering en aanpassing neem tyd en verg baie deursettingsvermoë, maar ons elkeen het as gevolg van ons reis as Suid Afrikaners baie dinge geleer en vaardighede ontwikkel. Ons noem onsself met trots Suid Afrikaners.

Groete

Emsia

Toe-val-lig in plaas van toevallig

11/11/2020 emsia.kruger

Daar is so baie gevalle van waar ons dinge hoor, mense ontmoet of gebeurtenisse ervaar op tye wat ons dit die meeste nodig het. Ons weet in ons binneste dis nie toevallig nie, maar meer ŉ geval van toe-val-lig. Die psigoterapeut Jung het met die term synchronicity (syn = met, chronos = tyd) opgekom wat gebeure of toevallighede beskryf wat blykbaar geen duidelike oorsaak het nie, maar wel baie betekenisvol is.

In kort sien ek dit sommer as God se manier om met my te praat of antwoorde vir my te gee as ek dit regtig nodig het. Ek het al hoeveel maal radeloos met vertwyfeling, oor wat die regte stap of besluit in my lewe is, in ŉ boekwinkel ingestap met ŉ prewelgebedjie: “Ag Here, gee my asseblief ŉ teken of ŉ antwoord”. Sommer gou-gou sal ŉ boek my oog vang en het gewoonlik die antwoord om my uit my worsteling te red.

Dit het ook al heelwat kere met my gebeur dat ek onophoudelik aan iemand dink of ŉ behoefte het om vir iemand iets te sê, al voel dit ŉ bietjie ongemaklik. Die uiteinde is gewoonlik die persoon wat bevestig dat hulle nou my woorde of oproep baie nodig gehad het. Die omgekeerde gebeur natuurlik ook. Daar bel uit die bloute mense of hulle daag net met net die regte antwoord, hulp of advies op.

Charl se pad het myne op ‘n toe-val-lig(e) manier gekruis

Charl se pad het myne op een van die toe-val-lig(e) maniere gekruis. Na my egskeiding het ek myself een jaar gegee om in ŉ gat te wees en daardeur te werk. Aan die einde van die jaar het ek saam met my ma en seuns by Sedgefield gaan vakansie hou. Die dag met ons terugkeer Kaap toe het ek vir oulaas in ŉ kano op die meer gaan roei en sommer hardop gebid. Ek het vir God verduidelik ek is nou reg vir aanbeweeg. Ek het mooi vir hom gevra om vir my iemand te stuur wat lief is vir Hom, vir my, maar ook vir my kinders.

Die Sondagaand van daardie selfde naweek nog in April 2006, het Charl my gebel om te hoor of ek nie saam hom die musiekblyspel Mamma Mia wil gaan kyk nie. Hy het die kaartjies nog voor sy eie egskeiding gekoop en wou dit nie verlore laat gaan nie. Ek verstaan hy het die oproep ŉ paar maal uitgestel. Een ding het gelei tot ŉ volgende en is ons een jaar later in April 2007 getroud. Ek weet God het hom vir my gestuur en dat die oproep nie toevallig was nie.

Die nommer 11:11

Sedert twee jaar gelede sien ek aanmekaar die nommer 11 raak. As ek op die horlosie kyk dan sien ek dit is 11:11, soms sommer ŉ paar maal ŉ week. Ek het baie daaroor gewonder en toe ŉ bietjie gaan nalees. Die nommer 11, word na verwys as die meesternommer en is die Heelal of God se manier om ons bewus te maak om tussen die lyne te lees en raak te sien dat daar meer aan jou huidige situasie is as waarvoor jy voorsiening maak.

11 Oktober 2019 was Christo se Matriekuitstapdag. Dit was die laaste skooldag met ŉ eindeksamen wat tussen hom en sy toekoms staan. My gedagtes was die hele oggend by hom en hierdie laastes. Dit saam met ŉ hele paar ander onseker situasies waarvan ek nie die uitkoms kon sien of beheer nie, het swaar op my gedruk. Met die opstaan van agter my rekenaar vir ŉ koppie tee, kyk ek gou op my selfoon en raak bewus van die tyd en datum – 11 Oktober 11:11.

Liewenheersbesies

Ek het daarna huis skoongemaak en die vensters bietjie oopgemaak. Met die instap in die leefvertrek, let ek al die liewenheersbesies op. Daar was byna vyftig van hulle in my huis. As kinders het ons geglo hulle bring geluk as hulle op jou kom sit.

Die volgende oggend het ek alleen gaan stap om sommer net stil te raak. By die water het die mooiste wit swaan teen die oranje agtergrond van sonsopkoms geswem. ŉ Groot vrede het oor my gekom. Drie tekens dat ek maar kan glo, vertrou en rustig raak. Ek onthou my ma het al voorheen genoem dat haar teken van hoop ŉ veertjie op die grond by haar huis se agterdeur is.

Loopbaan

Wat my loopbaan aanbetref het ek altyd die visie gehad om my permanente rol in ŉ korporatiewe omgewing te verruil vir ŉ eie-besigheid konsultantrol waar ek op die dinge kan fokus waaroor ek passievol is en ook meer vryheid het. Die ideale tyd vir my sou wees rondom ag-en-veertig, omdat dit my met voldoende tyd sou laat om weer iets op die been te bring voor die risiko-aversie wat ouderdom meebring te erg inskop.

Dit is egter makliker gesê as gedaan om ŉ goeie maandelikse salaris te verruil vir ŉ van-vooraf-begin. Gelukkig is my pos toe toe-val-lig beëindig in dieselfde Oktober as my 48ste verjaarsdag. Wonderlike geleenthede het vanaf die vreemdste plekke oor my pad gekom en ek het elke oomblik van my nuwe rol geniet.

Nou het hier op vyftig ŉ vreemde wending gekom wat my effens onkant gevang het. Ek weet wel dat vandat ek vir Charl ken, Switserland een van sy geliefkoosde plekke op aarde is. Die natuurlike skoonheid, tegnologiese vooruitgang, presisie en die kos dra by tot sy liefde vir die plek. Alhoewel ek die avontuur en die leer en groei wat so ŉ verandering meebring geniet, is ek nog nie heeltemal seker hoe dit in my lewensplan inpas nie.

Ek weet egter dat ek tans nog na ŉ dowwe spieël staar, maar dat ek die nodige antwoorde en perspektief sal kry soos wat die storie geskryf word. Ek sien uit daarna!

Groete

Emsia

Herfs, voorbereiding vir ‘n periode van rus

04/11/2020 emsia.kruger

Die kant van die wêreld is dit duidelik dat Moeder Natuur met haar oranje en roes-bruin kamerjas besig is om reg te maak vir ŉ periode van rus. Ons is nog onseker wat hierdie periode presies behels, maar al wat ons kan uitmaak is: “Winter is coming!”

Boerdery

Dit is veral die boerderybedrywighede hier rondom ons wat ons ŉ besliste aanduiding gee dat die mense voorberei vir ŉ nuwe seisoen. Die boere het die lande omgeploeg en langs al die skure kan ons sien hoe die bale hooi en veevoer besig is om vinnig op te hoop. Die stapels netjies gekapte hout word ook hoër. Die veeboere besit hoofsaaklik beeste, skape en lamas wat in die somermaande hoër op teen die berge wei.

Gedurende September en vroeg Oktober kom die diere in hulle massas af dorpe toe en die boere maak hiervan ŉ kleurvolle gebeurtenis. Die koeie, met die klokke om hulle nek, word versier met blomme en die boere en hulle gesinne in hulle tradisionele klere, begelei hulle al klingelend af dorp toe.

Sampioen- en jagseisoen

Die oggende is nou al sommer ysig met temperature tussen 0 en 10 grade Celsius. Dit is ook mistig soos wat ons herfs in die Kaap gewoond is. In die woude met hulle mat van herfskleurige blare, ontstaan daar oral die mooiste soorte sampioene. In Europa is daar blykbaar sesduisend verskillende soorte sampioene. By die munisipaliteite (Gemeindes) is daar hierdie tyd van die jaar sampioen inspekteurs wat na die mense se geplukte sampioene kyk om raad te gee oor watter eetbaar en watter giftig is.

September en Oktober is ook jagseisoen en die mense jag die wilde bokke in die woude. Jaglisensies word streng gereguleer. Wildsvleis (Kalbfleisch) is baie algemeen op die restaurant spyskaarte en wildsvleis in ŉ sampioensous is ŉ gewilde opsie.

Pampoene en Halloween

Oral is die mooiste soorte en groottes geel en oranje pampoene te koop. Houtstalletjies, met verskillende pampoene op die rakke uitgestal, ontstaan oral in die dorp. Elke pampoen is met ŉ prys gemerk en nadat jy jou pampoen gekies het, gooi jy jou geld in die geldtrommeltjie wat daar eenkant staan. Die feit dat niemand die stalletjie beman en beheer hou nie, gaan my verstand nog te bowe.

Die pampoene laat mens sommer dadelik aan Halloween dink. Ek verstaan Halloween is ŉ groot storie by die skool wat mens kan verstaan met 90% van die skoliere van Amerikaanse of Britse afkoms. Daar is ŉ hele mamma-komitee wat die Halloween-partytjie vir einde Oktober, reël.

Oktoberfest

Oktober is bekend vir sy Oktoberfest in die Duitssprekende lande. Ek het vyf-en-twintig jaar gelede in München in Duitsland een bygewoon en onthou net massas baie gesellige mense met een-liter bierbekers in die een hand en ŉ reuse pretsel in die ander, terwyl die kelnerinne in tradisionele kort rokkies nog aandra. Reuse biertente ontstaan en dis mooi om die jongmense, trots op hul kultuur en herkoms, in hul tradisionele klere te sien.

Charl se kollegas waarsku dat die donkerte, eerder as die koue, gedurende die wintermaande die uitdaging skep. Die stad is vir amper vier tot vyf maande in ŉ digte mislaag gehul sonder enige sonskyn. Die dagligperiode is ook baie kort. Die ICS mammas het my ingelig dat almal hierdie tyd maar sukkel met neerslagtigheid en depressie. Die plaaslike mense besit naweekhuise in die berge bo die wolke sodat hulle ten minste oor naweke bietjie sonlig kan sien.

Die skool het laat weet dat die kinders drie verskillende pare skoene vir skooldoeleindes moet hê. Behalwe vir afsonderlike sportskoene, is daar buiteskoene wat buite moet bly en binneskoene wat binne moet bly. Elke kind moet ŉ sneeubaadjie, handskoene en ŉ mus hê, want pouses speel hulle buite, ongeag reën of sneeu.

As kinders van ŉ sonskynland wat nog nie eintlik sneeu beleef het nie, sien ons uit na ŉ wit Kersfees, sneeumanne en warm sjokolade. Daar hang egter ŉ digte mislaag van onsekerheid oor hoe ons onsself voldoende kan voorberei vir die seisoen.

Groete

Emsia

Kies deur watter lens jy gaan kyk

28/10/2020 emsia.kruger

Ek het ŉ paar jaar gelede ŉ kort video gesien wat ongelooflik tot my gespreek het. In die videogreep, met die titel “Finding the right answers”, deel Dewitt Jones, ŉ fotograaf vir National Geographic, wyshede oor wat sy fotografie hom oor die lewe en besigheid geleer het.

In uitdagende situasies moet ons keuses maak oor die lense waardeur ons kyk. Soms moet jy wyer kyk, soms moet jy dieper kyk en soms moet jy uit iemand anders se perspektief kyk. Die Switserland situasie het my nou al ŉ paar maal gedwing om doelbewus ŉ ander lens te kies.

Jacques kies sy lens om vir niggie Marga af te neem (Ansa van Zyl se foto)

Vlugtelingkamp in Zürich

As deel van die ICS Community Impact klub, besoek ons Vrydae ŉ vlugtelingkamp in Zürich. Die vlugtelinge is hoofsaaklik mammas en kinders wat uit lande soos Iran, Irak, Sirië en Afganistan gevlug het. Alle Europese lande is verplig om ŉ aantal vlugtelinge te huisves om die lading eweredig te versprei. Die meeste van die vlugtelinge kom Europa binne deur Griekeland, waar die Griekse polisie hulle al redelik rof behandel het. Vandaar word hulle na verskillende lande uitgeplaas.

Hulle bly in die vlugtelingkamp vir drie maande terwyl hulle formele aansoek om amptelike vlugtelingstatus in proses is. Die vlugtelingkamp in Zürich is baie netjies met skoon geriewe vir bad en slaap en hulle kry gekookte kos. Trauma en onsekerheid is egter duidelik op hulle gesigte sigbaar. Die vlugtelinge praat almal verskillende tale en hulle Engels is baie beperk. Hulle leer Duits praat sodra hulle Switserland binne kom.

Ons speel speletjies met die kleintjies en kommunikeer deur beperkte Duits, lyftaal, geluide, gesigsuitdrukkings en aanraking. Een dogtertjie het sommer op my skoot geklim om te teken. Terwyl ek nog so liggies oor haar ruggie vryf, het sy na my gekyk en my op die wang gesoen. As uitlanders verstaan die ICS mammas die aanpassing wat ŉ nuwe land vereis. Die groot verskil is dat die vlugtelinge in totale onsekerheid leef, min persoonlike besittings kon pak en nie weer na hulle eie land kan terugkeer nie. Die hele ervaring het ŉ groot impak op my perspektiewe op verandering en aanpassing in ŉ nuwe land.

Scooters

Met Zander se naderende verjaarsdag het hy vir ŉ “Stunt scooter” as verjaarsdag geskenk gevra, want al die maats hier besit een. Ons is een middag na skool na die naaste scooter-winkel toe om ons opsies beter te verstaan. Die nuwe Amerikaanse vriend, Nate, is gelukkig saam en hy gee my ŉ volledige tegniese les oor scooters. Na nog twee dae se navorsing op die internet is ek hoogs ingelig en ons reg vir koop.

Hier in Switserland is baie skaatsparke waar die kinders gaan om hulle toertjies met hulle fietse, scooters en skaatsplanke te oefen. Die scooter verjaarsdag geskenk het my gedwing om ŉ ander lens ten opsigte van skaatsparke op te sit. As ek deur my huidige lens na skaatsparke kyk, sien ek graffiti, tieners met broeke wat laag hang en snaakse goed rook. Nou wil Zander vir sy verjaarsdag met sy nuwe scooter na die naaste skaatspark toe gaan! Ek moet ŉ lens kies wat raaksien dat dit moontlik ŉ goeie manier vir hom is om in te skakel terwyl dit sorg vir gesonde fisiese oefening, in plaas van voor die rekenaar sit.

Ek het vir sy verjaarsdag kolwyntjies gebak en skool toe gestuur saam met servette met mooi Afrikaans gedrukte woorde op. Die Hollandse kinders is baie ingenome dat hulle sommige van die Afrikaanse woorde kon verstaan.

Lens van vertroue

Ek is nog besig om aan my lens van vertroue te werk, maar ŉ onlangse insident het darem gehelp. In Switserland is dit verpligtend vir alle kinders onder 14 jaar wat fiets of scooter ry, om ŉ helmet te dra. My OCD was so ingenome toe Zander se turkoois helmet presies dieselfde kleur as sy nuwe scooter is. Zander se blink trane in sy oë een middag na skool, het my dadelik laat besef dat daar iewers groot fout is. Die helmet het op die trein se sitplek agtergebly en die trein se deure het voor hom toegemaak om verder te ry toe hy daarvan onthou.

Uit desperaatheid het ek besluit om die sisteme te toets en het die helmet as ŉ verlore item op die trein se webwerf registreer. Ek word sowaar ŉ week later in kennis gestel dat die helmet gevind is en dat ons dit by Stadelhofen treinstasie kan gaan haal. Ek kon ons geluk nie glo nie! By die skool is dit net Zander Goosen se scooter wat met ŉ slot gesluit is in opdrag van sy ma. Al is die fietsparkering aan die straatkant van die skool, is geen ander kind se fiets of scooter gesluit nie.

Ek terg heel gereeld my huisgenote wie se glase half leeg mag lyk, dat hulle hul brilglase moet skoonmaak en weer na ŉ situasie moet kyk. Switserland dwing my om soms ŉ heel nuwe bril op te sit.

Groete

Emsia

Terug skool toe na ‘n internasionale skool

21/10/2020 emsia.kruger

Hierdie dag is met angstigheid en opgewondenheid ingewag. Die skole het vir die nuwe skooljaar begin na die Europese somervakansie wat vir ons ŉ winter- en somervakansie kombo was. Hope vryheid om jou tyd te spandeer net soos jy wil, klink soos utopie totdat jy dit het en so stilletjies begin verlang na orde en struktuur en om weer in ŉ roetine te kom.

Oriënteringsdag

Die aand voor die Inter-Community School (ICS) se oriënteringsdag, het Zander se opgewondenheid geen keer gehad nie. Ek vermoed sy fokus was meer op die maats, want na ŉ ruk begin mens sosiale kontak mis, al is dit dan in jou tweede taal. Die oggend toe ons by ICS se groot glasdeure inloop, sê Zander: “Ma, dink jy dit is okay om gestres te voel, want ek is nou uitgefreak!”. Aan die agterkant van my opgeplakte kalmgesiggie het ek presies dieselfde gevoel.

Al die nuwe kinders van graad 1 tot Graad 10 en hulle ouers, met dieselfde opgeplakte kalmgesiggies as myne, het die saal vol gesit. Die diploma studente (graad 11 en 12) was afsonderlik in hulle eie gebou hanteer. Ek het my oë oor die volgepakte saal laat gaan. Tussen die familie voor met hulle goties geklede tienerseun en ŉ jonger ma wat ŉ baba probeer borsvoed het agter in die saal, was ek baie dankbaar vir my 10-jarige. Hy is net oud en net jonk genoeg!

Zander se graad-5 klas

Zander is in een van drie graad-5 klasse, by Mrs. Hill van Britse afkoms. Hulle is sestien kinders in die klas, waarvan vyf nuwelinge is. Die hele skool is daarop ingestel en ingerig om hierdie strome nuwe kinders wat aanland en bestaande leerders wat groet en weer wegtrek te hanteer.

Ek kon dadelik agterkom dat die skool heelwat prosesse in plek het om die leerders en die ouers te help die verandering hanteer en inskakel. ŉ Groot groep mense is van Britse of Amerikaanse afkoms, maar baie van hulle het nou pas van ŉ ander land soos Singapoer of Dubai verhuis waar hulle ook net drie of vier jaar gewoon het.

Onderwysers verwelkom leerders voor skool

ICS Parent Association

Die skool het ŉ baie aktiewe ouervereniging en een van hulle hoofdoelwitte is om die nuwe families te help integreer. Daar word veral op die mammas gefokus, want pappa gaan werk toe en het so baie aanpassing om te doen dat hy maar min tuis is. Boetie en sussie gaan skool toe en fokus in die middae op sosialisering met hulle nuwe vriende. Na duisende bokse eers in en na die trek weer uitpak is en almal se verlore goed gevind is, bereik die mammas ŉ punt waar die gesinslede hulle goed en roetine het en die mammas hulself dan afvra: “Wat nou?”

Dit is dan wat enige mamma wat graag ŉ voorsitter van ŉ klub wil wees, een stig by ICS en ouers nooi om deel van die klub te wees. Die wat net deel wil wees om te sien hoe alles werk, skryf dadelik hulle naam op ŉ Google Form lys om iewers in te skakel en mense te leer ken. Daar is hope klubs. Vir diegene wat aktief wil wees, is daar tennis, stap, ski, hardloop, joga en vir die wat sosiaal wil wees, is daar sing, borrels, boekklub ens.

Eerste nuwe vriend

Aan die einde van die eerste skooldag het ek met groot afwagting vir Zander net buite die skool gewag om al die eerste-skooldag stories te hoor. Sy eerste woorde was: “Hallo Ma, is dit reg as ek en my nuwe vriend vanmiddag met ons fietse na Badi Juch (die dorp se swembad) gaan?” Wat kan ‘n ma nou sê, want mens moet besluit waarvoor jy nou eintlik wens.

Ek het die vriend wat net so lank soos Zander is en ook pas 11 geword het met sy erg Amerikaanse uitrusting, skaatsplank en aksent net so gekyk en met ŉ oop gemoed gehoop en bid vir die beste. Hy het ŉ paar punte by my gewen toe hy na die swem op die ooreengekome tyd eers saam met Zander huis toe kom en verduidelik dat hy ongelukkig nie kan inkom nie aangesien sy ma kook en hom verwag vir ete. Ek het intussen Nate se ma, Ellen, ook ontmoet en het haar sommer volgende week vir koffie genooi.

My bokse is almal uitgepak, en ek is opgewonde om te sien wat die klubs behels. Ek het ingeskryf vir die Tennis en “Community Impact” klub. Ek het al twaalf jaar laas tennis gespeel en hoop ek maak nie my naam krater nie.

Groete

Emsia

Ons skip met ons aardse besittings het gekom!

14/10/2020 emsia.kruger

Ons beker van vreugde en verligting het oorgeloop toe ons krat met ons paar aardse besittings na 53 dae in Zumikon aangekom het. Die reuse krat is per vragmotor van Welgemoed na die Kaapse hawe, per vragskip na Port Elizabeth voor dit uiteindelik by Rotterdam in Nederland aangekom het. Daarna het dit op ŉ plat boot stroom-op in die Rynrivier gevaar vir 1 200 kilometer tot by Basel in Switserland waar dit deur doeane is en daarna per vragmotor tot voor ons blyplek. Ek het nuwe respek vir logistieke beplanning!

Drie weke se kamp in ŉ leë woonstel

Ons was meer verheug oor die bekendheid as die gerief van ons goed. Die drie weke se kamp in ŉ leë woonstel het bewys dat ons eintlik met baie min goed oor die weg kan kom. Kinders se vernislagies is mos heelwat dunner as volwassenes sin en Zander se reaksie was aandoenlik. Sy blydskap was sonder grense by die aanskoue van ons goed. Die aand toe hy so ŉ bietjie saam met ons in ons bed lê, sê hy: “Sjoe Mamma, die komberse ruik lekker. Dit ruik na julle, na jou en Pappa.” Dit het dit eintlik opgesom.

Ons oorleef met ons staalpakkies

Baie dinge is vir ons anders en vreemd. In die oggend trek mens jou staalpakkie aan, sit jou glimlag op en kyk die drake in die oë. In die aand voel mens tevrede, want jy voel jy het ŉ paar nuwe dinge geleer en nuwe terreine verken. As jy egter tuis kom, soek jy ŉ veilige hawe en dan is jou eie goed en jou eie mense kosbaar, bekende skaafplekke, krapmerke en al. In jou veilige hawe kan jy jou wonde lek. Hier kan jy so bietjie vir jouself en mekaar lag oor die dag se flopse en frustrasies.

Ons woon in ‘n plattelandse omgewing

Ons geniet ons nuwe tuiste. Dit is nuut en lekker lig en in ŉ plattelandse omgewing tussen boerdery bedrywighede. Dit is ongelukkig vêr van Charl se werk af en dit neem hom ongeveer een uur om met ŉ bus, trein en tram by die werk te kom. Zander is so vyftien minute met die trein weg van sy skool af.

Al die toebehore in die blyplek is nuut en dit het my ŉ ruk geneem met die hulp van my Clicks-brille en die Google vertaler te bepaal hoe die magnetiese induksie-stoof, die hoogs tegnologiese oond wat ook ŉ stoomfunksie het en die wasmasjien en tuimeldroeër, met Duitse aanwysings, werk.

Temperatuur regulering

Aan die begin was dit vir ons vreemd om soos almal hier ons skoene by die deur uit te trek as ons inkom. Die hele huis het blindings, maar dit sit aan die buitekant van die huis. As dit baie warm raak, is toe blindings die enigste manier om die plek koel hou. Ons lees op Google daar is blykbaar ŉ verbod op lugverkoeling in terme van die EU F-gas regulasie om die osoonlaag te beskerm. Volgens Charl kan jy enige iets behalwe jouself op Google vind!

Die woud naby aan ons huis en Zander by Zurich meer

Herwinning

Herwinning is ook op ŉ ander vlak. Die hele Switserland is vol herwinningspunte met ŉ drom vir elke soort materiaal insluitend aluminium, plastiek, verskillende kleure glas, PET plastiek, karton, komposmateriaal tot selfs ŉ yskas vir afgestorwe troeteldiere. Ons herwinningspunt is naby aan Zander se skool en ons is al fiks gestap soontoe met ons hope kartonne waarin ons nuwe kaste, wat ons self moes bou, verpak was.

Die enigste goed wat jy in jou vullisdrom tuis mag gooi, is goed soos vuil verpakkingsmateriaal en dit moet in ŉ spesiale sak gaan waarvoor jy ŉ plakker teen R25 ŉ sak by die munisipaliteit moet gaan koop om jou aan te moedig om so veel as moontlik te herwin.

Gesondheidsbewustheid

Die Switsers is baie gesondheidsbewus. Kitskoswinkels is skaars. Ek verstom my as die mammas vir die kleuters wortel- en komkommerstokkies uithaal as peuselkos en die kleuters dit met genot eet asof dit ŉ draairoomys is. Oral sien jy mense draf of fietsry en ek het nog glad nie vet Switsers gesien nie. As iemand effe dik in die boud is, weet jy sommer dit is ŉ toeris. Ons werk ook nog aan ons eie boude wat nou effe dik geword het van al die roomyse en tjoklits wat moet help vir die wonde wat die vreemde drake ons toedien!

Sondae

Sondag is ŉ propperse sewende rusdag soos wat dit bedoel was. Alle winkels is gesluit en die mense spandeer die dag met hulle gesinne in die buitelug. Hulle stap graag in een van die baie woude of staproetes langs die meer. Selfs die ou kleintjies ry saam met mamma of pappa op ŉ fiets of ry in hulle stootkarretjies met wortelstokkies in die een en ŉ bottel water in die ander hand.

Ek geniet die mooi klanke van die kerkklokke wat mens oral hoor. Alle belangrike Christelike dae is publieke vakansie dae, selfs Hemelvaart en die dag waarop die Heilige Gees uitgestort is. Vrouedag op 9 Augustus was snaaks genoeg nie ŉ vakansiedag nie. Ek verstaan die stryd om gelyke regte vir vroue word hier in Switserland nog hard gestry.

Volgende week begin die skole en Maandag word toegewy aan alle nuwelinge en hulle ouers. Ons sal ons staalpakkies aantrek, ons glimlagte opsit en in my volgende brief vertel hoe dit gegaan het.

Groete

Emsia

Zürich deur die vliegtuig se venster

06/10/2020 emsia.kruger

Op 17 Julie 2019 het ek en Zander vir die eerste maal voete op Switserse grond neergesit. My eerste prentjie van ons nuwe tuiste deur die vliegtuig se venster, was die volmaan wat die nuwe dag groet in die pers-oranje skynsel van dagbreek oor die wit pieke van die Alpe. Soos wat ons die landingsvlak nader het ek opgelet hoe presies alles in rye is en hoe elke liewe stukkie aarde nuttig en netjies benut word. My OCD was verheug, maar ek het tog gewonder: “Is ek gereed vir hierdie uitdaging?”

In die aankomssaal het Charl soos my rots daar gestaan. Dit was so lekker om hom te sien. Hy het amper moeër as ek en Zander gelyk van bekommer oor ons. Ons is saam hom na sy tydelike blyplek toe. My moeë brein kon nie al sy verduidelikings van hoe alles werk inneem nie en ek moes maar na ŉ bietjie slaap die basiese dinge self uitpluis.

Ons eerste winkel uitstappe

My en Zander se eerste uitstappie was na die plaaslike supermark, Coop, toe. As gevolg van beperkte spasie en die feit dat jy jou aankope moet dra, gaan die mense elke dag winkel toe en koop net vir daardie dag. Ek het gou besef my beproefde pakstoor-konsep gaan nie hier werk nie. Sekere soorte vrugte en groente is onbekend aan my, maar al die rooi vrugte soos bessies en kersies maak my opgewonde.

Die reuk van daaglikse vars gebakte brode hang in die lug en die verskeidenheid soorte kase verstom my. Vleisopsies is beperk en onbekostigbaar duur. Maalvleis is tot drie maal duurder en ander snitte tot ses maal duurder as in Suid Afrika. Coop het gelukkig Prix handelsmerk produkte wat redelik bekostigbaar is, selfs in ons terme. Zander was verheug oor sy ontdekking van Prix roomys. Volgens Zander kan hy sien hoe ons twee nou “Bargain Hunters” gaan word.

Treine, trams en busse

Ons tweede uitdaging was om ons pad te vind tussen al die treine, trams en busse. Ons getroue vriend Google Maps doen gelukkig steeds sy ding. Dit wys presies watter vorm van vervoer op ‘n gegewe tyd van watter plek af vertrek. Die bene moet ook nou ‘n groter bydrae lewer tussen al die loop, trappe klim en soms hardloop as ons bietjie laat is.

Opstaan uit die bed is baie meer pynlik as voorheen, maar ek hoop dit werp vrugte af op die voorkoms. Aangesien plaaslike data nodig is vir Google Maps, moes ons vinnig plaaslike selfoonkontrakte kry. Zander doen meeste van ons roete navorsing en volgens hom is hy my “Trip Advisor”.

Ek het vir Zander al ŉ paar maal winkel toe gestuur met ŉ lysie. Dit is ŉ paar treinstasies weg en hy het baie trots reggekom. Die groter algemene veiligheid het ŉ positiewe impak op ons stresvlakke en gee my die gemaklikheid om vir Zander groter verantwoordelikheid te gee. Die tieners loop redelik laat in die aand nog rond besig op hulle selfone.

Taal is ‘n uitdaging

Taal is vir ons ŉ groot uitdaging en ons al drie besef ons sal so gou as moontlik Duits moet leer praat as ons wil oorleef. Google Translate word sommer gereeld ingespan. Baie mense kan darem ‘n klein bietjie Engels praat en is redelik vriendelik en behulpsaam. Tussen grüezi (hallo), danke schön (baie dankie) en tschuss (totsiens), lyk ons darem of ons ŉ poging aanwend met die Duitse taal. As ek in die winkels regtig sukkel gooi ek sommer Afrikaans met net baie sch- en gh- klanke in. Met ŉ klein bietjie geluk werk dit soms.

Ons nuwe blyplek (Ankenbüel) in ‘n landelike omgewing

Blyplek, soos alles anders hier, is ongelooflik duur. Ons was dankbaar om te hoor dat ons, ons nuwe woonstel se sleutel ŉ week voor Julie se maandeinde kon kry. Die nuus dat ons skip eers 9 Augustus kom was minder goed. As Suid-Afrikaners is ons gelukkig gemaklik met kamp. Met alles op die skip, was ons genoodsaak om ŉ ketel, matrasse en die nodigste eetgerei aan te skaf om vir drie weke oor die weg te kom. In Switserland kom die blyplekke ook sonder ligte en ingeboude kaste.

Ikea

Ons was genoodsaak om ons beperkte begrip van IKEA se prosesse uit te brei. Met een stappie deur IKEA se uitstalruimte bereik mens sommer maklik jou 10 000 treetjies doelwit vir die dag. Tydens die proses skryf jy die meubels of huishoudelike items wat jy wil koop se nommers neer, gaan jy na ŉ stoorruimte en haal al die items van ŉ rak af in ŉ trollie en betaal daarvoor.

Daar is spesifieke rekenaars op die vloer om groot meubels, soos ingeboude kaste, se uitleg en voorkoms aanlyn te ontwerp. As die ontwerp gefinaliseer is druk ŉ personeellid ŉ faktuur vir al die planke en skroewe. Ons moes die meubels self soos reuse Lego-stelle van ŉ plan af bou. Charl het gelukkig baie vaardigheid op die terrein. My leerkurwe is steil.

Behalwe vir die feit dat ons vreeslik na ons hartsmense by die huis en Zander na sy hartskos in die vorm van Woolworths hamburgers verlang, gaan dit goed met ons en is ons tevrede met ons vordering ten opsigte van die verkenning van ons nuwe tuiste die afgelope twee weke.

Groete

Emsia

Uitdagings en wonderwerke tydens ons uittog

06/10/2020 emsia.kruger

Met die trek van die Israeliete uit Egipte deur die woestyn vir veertig jaar, het die Liewe Vader geweet Hy sal hulle met ŉ groot plan moet lei anders sal hulle nooit in die beloofde land uitkom nie. Ten einde hulle na aan Hom te hou, te laat saamstaan en help vorentoe beweeg, het Sy plan baie uitdagings en wonderwerke ingesluit.

Sedert ons Welgemoed verlaat het, het ons ook baie uitdagings, wonderwerke en engele op ons pad beleef. Na ons uittrek uit Welgemoed, is ons vir ŉ paar dae see toe vir ŉ bietjie saamwees voor Charl weer terug Zürich toe vlieg en ek en Zander in die pad val om bietjie-vir-bietjie ons hartsmense en hartsplekke te groet.

BMW met pap wiel tussen Prieska en Griekwastad

BMW hou nie van grondpad nie!

Op pad na Kathu konsulteer ek Google Maps oor die paaie in die Noord-Kaap en vat ŉ kortpad, min wetend dis ŉ grondpad. Die BMW hou nie van grondpad nie. Laat Sondagoggend op ŉ klipperige pad sonder selfoonsein tussen Prieska en Griekwastad, bars die BMW se band!

Ons is gestrand, want BMW het “run flat tyres” en geen spaarwiel nie. Net toe my paniekaanval die oorhand wou kry, verskyn daar ŉ groot trekker met 3 werkers op, soos engele uit die hemel. Ek klim met my rekenaar, handsak en paspoorte op die trekker se een wiel en Zander op die ander. By die plaashuis help die boer my met die plaastelefoon om ŉ nuwe band uit Prieska te bestel en ek kon my familie inlig oor ons penarie.

Swaer Andre laat weet die pad is te sleg om verder te ry. Hy reël met ŉ boer in die Griekwastad omgewing om ons en die BMW met sy plat sleepwa te kom haal voor dit nag word. Genadiglik kon ons daardie aand ons moeë koppe neerlê op sagte kussings in ŉ gastehuis in Griekwastad. Al wat ek kon prewel voor ek my oë stadig toemaak was: “Dankie Vader vir al die Noord-Kaap engele wat met soveel liefde en omgee tot ons redding gekom het op hulle kosbare Sondag!”

Ons familie kuier vir oulaas op die plaas

My Kalahari kuier was soos ‘n oase in die woestyn

Die kuier by my ma in Kathu en Ansa en Andre op die plaas was soos ŉ lower groen oase met lieflike palmbome in ŉ woestyn na weke se bokse pak en grondpad ervaring. Ons bekers het oorgeloop van liefde, omgee en bederf en niks kon ons pla nie. Ek is so dankbaar dat Christo en Michaela ook saam kon kom kuier. So tussen die groot ou kameeldoringbome en die goud-oranje sonsondergange het ons heerlik gekuier, geëet, gelag en die saamwees geniet. Die groet en wegry was baie seer.

Pretoria vir visas optel

Na konsultasie oor die veiligste pad na Pretoria vir visas optel, is ek deur ŉ skoolvriendin bygevoeg op ŉ paar ry-veilig WhatsApp groepies. Hulle het twee kere ongelooflik tot ons redding gekom toe ons onluste op ons beplande roetes kon vermy. Die visa-aansoeke was ŉ groot klip wat potensieel die Switserse appelkar kon omgooi, maar genadiglik het alles daar met Switserse presisie seepglad verloop.

Kuier saam met Jacques en Candice in Parys

Na die visas het ons vir Jacques en niggie Candice in Potchefstroom opgetel en ŉ heerlike saamweestyd in Parys langs die kabbelende waters van die Vaalrivier gehad. Jacques het ons bederf met smaaklike etes wat hy voorberei het. As oud Kovsie het die hele Vrystaat-landskap sommer ook wonderlike herinneringe van wonderlike studentedae teruggebring.

Jacques, Zander en Candice in Parys in die Vrystaat

Oupa en Ouma Kruger in Limpopo

Jacques is saam met ons om vir Oupa en Ouma Kruger in Limpopo te groet. Nadat ons van Jacques afskeid geneem het, is ons na nefie Justin in Sandton. Hy het vir my en Zander die liggies van Sandton gaan wys en gehelp dat ons veilig op die Gautrein kom vir ons laaste rit OR Tambo lughawe toe.

Ons dag van vertrek het aangebreek. Al die uitdagings en wonderlike oomblikke dra ek soos juwele in my hart en het net gebid dat ons na die lang reis darem in Zürich sal uitkom. My vrees was dat ek soos Moses nooit die beloofde land sal sien nie. Ek het so baie drome van hoe ek met my hartsmense daar wil kuier, spesiale oomblikke beleef en herinneringe bou.

Ek is uiters dankbaar vir my reismaatjie, wat al die dinge saam met my beleef het. Hy ken sy Ma so goed en het met soveel liefde en humor ongelooflike ondersteuning gebied.

Groete

Emsia

‘n Nuwe begin vereis om te laat gaan

30/09/2020 emsia.kruger

Volgens die kenners bestaan verandering uit drie definitiewe fases. Die eerste fase is die afskeid, afhandeling en klaarmaak. Dit bring verlies en verligting. Tweedens is die tussenin fase, soos die sweefstokarties in die sirkus wat laat los het aan die een kant, maar nie sekerheid het dat die sweefstok presies op die regte tyd en plek aan die ander kant gaan wees nie. Die derde fase is die nuwe begin. Dit bring gewoonlik ŉ element van opwinding mee, maar ook onsekerheid saam met die onsekerheid of jy opgewasse vir die nuwe situasie is.

Elkeen van die hierdie fases, het sy eie uitdagings en emosies wat daarmee gepaard gaan. Die eerste fase, naamlik groet en laat gaan is sommer al baie moeilik. ŉ Suksesvolle nuwe begin is afhanklik van ŉ behoorlike afsluiting en om te laat gaan.

My veilige hawe

Ek moet ons huis van twintig jaar laat gaan. Hierdie huis is my toevlugsoord wanneer die storms woed. Met my eerste uitsig oor die lieflike tuin en poppekas onder die groot koeltebome, het ek geweet dit is waar ek my kinders wil grootmaak. Hier het my kinders hul eerste treë gegee. Ons het talle verjaarsdagpartytjies gehou, ure lank op die grasperk of in die swembad gespeel en in die winter voor die kaggel opgekrul.

My tuin

In die tuin is baie monumente in die vorm van plantsteggies en saailinge wat as geskenke ontvang is. Dit gee erkenning aan almal wat bygedra het tot die kleurvolle prentjie, al is baie nie meer met ons nie.

Op die een kamerdeur is daar nog kunswerke deur `ŉ driejarige Christo ‘n permanente merkpen geteken, ’n Stuk van die blinder in die tienerkamer was steeds vermis. Die verduideliking vir die verdwyning, deur ‘n wysneus tiener, was “die spontane disintegrasie van vaste stof”. Na jare se wonder het ek egter die raaisel opgelos. ‘n Krieketbal het van koers gegaan terwyl hulle onwettig daarmee in die motorhuis gespeel het.

Onthou oomblikke in elke vertrek

In elke vertrek is herinneringe van oomblikke wat deel is van my lewe en verlede. Ek dink met ‘n glimlag hoe ons gespeel het perdry in die sitkamer met die kleintjies op my rug. Later het hulle oorslaappartytjies saam met hul vriende gehou, en ons het pizza geëet, legkaarte gebou of bordspeletjies voor die kaggel gespeel.

Zander moet sy buurmaatjie George groet

Ons is gelukkig om wonderlik bure te hê, met George as ŉ maatjie vir Zander as ŉ bonus. Ons het vir Aletta en Fritz in die straat ontmoet en dadelik geweet ons is op dieselfde program met ons stootwaentjies en klein bondeltjies. My visie van lekker speel en oorslaap het presies so gerealiseer.

Die boom net langs die muur het baie gerieflike toegang gebied vir maklike heen en weer oorklim. George se vrees vir die groot boeties met die “ysters” (draadjies) op hulle tande, het hom aanvanklik huiwerig gemaak om te kom kuier! Hy het gelukkig die vrees gou ontgroei en die twee maats se afskeidsgroet het ons almal se harte gebreek.

Die huis is nou nog steeds in die mark en wag op die regte nuwe eienaar. Hierdie ruimte wat vir my ŉ veilige hawe vir twintig jaar gebied het, is nou gereed om iemand anders s’n te word. Soos met alles hier op aarde is dit net tydelik aan my geleen en nou is dit tyd vir my om aan te beweeg. Dit is nou iemand anders se beurt om van die plek ŉ veilige hawe te maak en mooi herinneringe te bou.

Groete

Emsia

My tweede tameletjie met taal

22/09/2020 emsia.kruger

As ek terugkyk op my lewe, dan besef ek daar is heelwat geleenthede en mense oor my pad gestuur wat wonderlike leermeesters kon wees as ek net die geleenthede aangegryp het. My pa was ŉ meester op tegniese gebied en uitstekend met herstelwerk. As ek meer opgelet het, sou ek baie beter planne kon maak om my instandhoudingsprobleme aan te spreek. Ek sou ook heelwat minder flopse en brandoffers as jong getroude vroutjie gehad het, as ek my ma meer in die kombuis gehelp het.

As Kalahari kind het ek nooit behoorlik leer Engels praat nie!

Ek kan baie voorbeelde noem, maar een ding wat my nou weer vir ŉ tweede maal kom besoek, is my taalvaardigheid. As Kalahari-kind het ek nooit moeite gedoen om behoorlik Engels te leer praat nie. Engelse boeke lees is gesien as ŉ lastigheid wat met my kosbare sosiale tyd ingemeng het. Ons het doerie-tyd in elk geval selfs in die Engelse klas Afrikaans gepraat, so waarom sou ek moeite doen? As ek toe maar net ŉ vinnige toekomsblik kon hê, sou ek beslis my ingesteldheid verander het!

Dinge op die taalfront het vir ŉ tyd lank seepglad geloop. Na skool is ek na ŉ Afrikaanse universiteit en het daarna by ŉ Afrikaanse kantoor met Afrikaanse kliënte begin werk. Soos ŉ dief in die nag kom die Londen geleentheid my bekruip. Manlief wil sy Meestersgraad by die London Business School voltooi en ek doen by die PwC kantoor in Londen aansoek vir werk.

My eerste internasionale vlug

Volgens ons is alles gereël en ons klim op die vliegtuig vir my eerste internasionale vlug. Ons reis baie lig met net ŉ handjievol besittings vir twee jaar se studeer en werk in Londen. Met ons aankoms maak ons ŉ draai by die Londen kantoor om dinge vir my inval te finaliseer. Ek kry die skok van my lewe toe hulle my op ŉ baie professionele Britse wyse meedeel dat daar nie ŉ manier is dat hulle my aan hulle kliënte kan blootstel met sulke swak Engels nie!

Sonder werk in Londen

Hier sit ons in Londen, manlief moet begin studeer en ek het nie werk nie! Ek kry nou nog nagmerrie terugflitse van myself sopnat in ŉ tipiese rooi Londense telefoonhokkie gesweet. Ek hoor nog die ponde en pennies soos water deur die betaalfoon stroom, terwyl ek die een na die ander personeelagentskap, in my beperkte Engels en erg Afrikaanse aksent, van my finansiële kennis en vaardighede probeer oortuig.

Die Liewe Vader daar Bo het my sekerlik jammer gekry en ŉ span engele gestuur om te help. Met my selfbeeld aan flarde, het ŉ onverwagse boodskap van PwC laat weet dat hulle my weer ŉ onderhoud, maar hierdie keer vir ŉ interne rol, sal toestaan. Intern kan hulle dalk nog ŉ plan maak, solank ek net nie naam by hulle hoog Britse kliënte weggooi nie.

My onderhoudvoerder was genadiglik ŉ Suid Afrikaner wat jammer vir my gevoel het. Ek het opgeëindig in ŉ span wat ouditsagteware, wat ons alreeds in Suid Afrika gebruik het, uitrol. Die span het uit heelwat mense van ander lande soos Kanada, Australië en Nieu Seeland bestaan.

Taal is ‘n stryd

Ek en my kollegas het aanvanklik vreeslik gesukkel om mekaar te verstaan. Vir al my sondes eindig ek op in ŉ rol waar ek klaskameropleiding oor die gebruik van die ouditsagteware moet gee. As deel van die rol moet ek ook mense oor die telefoon as deel van ŉ hulplyn met hulle sagtewareprobleme help.

My eerste opleidingsessie het maar beroerd gegaan en die evalueringsterugvoer het my reeds gekneusde ego geknak. Die mense wat inbel hulplyn toe, het later “for the French girl” gevra, omdat my Engels so onverstaanbaar is. Daar is geen kans vir tou opgooi nie en my Engels het stadig maar seker verbeter. Ek het geweet dinge het omgedraai toe ek een aand voor ek gaan slaap skielik in Engels begin bid.

Ek is dankbaar vir die pynlike leerervaring

Met my eerste Engelse aanbieding terug in Suid Afrika, het die verbasing op my baas se gesig my ego goed gedoen. Ek is agterna al baie dankbaar vir hierdie pynlike leerervaring waarin ek gedwing is. Die wêreld het vinnig verander sedert my skooldae en ek sou nie vordering in my loopbaan sonder dié Engelse taalvaardigheid kon maak nie. Ek het só gehoop en bid ek tel sommer die Britse aksent op, maar ongelukkig is die Kalahari te veel in my bloed.

Charl het nou uiteindelik sy visa gekry, en ek en Zander kon aansoek vir die Switserse verblyfvisa doen. Daar kom loer die dief in die nag so wraggies weer vir my toe ek op die visa aansoek lees dat Duitse, Franse of Italiaanse taalvaardigheid ŉ voorvereiste vir die Switserse visa is. Aangesien die voorvereiste eers Januarie 2019 ingestel is, sal hulle nuwe aansoekers ŉ jaar kans gee, maar daarna moet hulle ŉ A1-taaltoets slaag ten einde die visa te verleng. Ag vrek, dit voel soos déjà vu!

My nuwe stryd met Duits

Hoe kan ek aan hulle verduidelik dat my taal-brein van die heel begin af onderontwikkeld is! Ek sit nou daagliks en Duits leer. My graad 8 Duitse juffrou, Mev. Saaiman sal lekker in haar binneste lag as sy van my dilemma sou verneem. Ek het vir my Duitse kinderboekies van die internet afgelaai en lees van die “Osterhase Harry” (Paashasie Harry) en “Wenn es Sterne regnet” (Wanneer dit sterre reën).

Ek gaan my toegegroeide taal-breinpaadjies moet skoonmaak. Dit is seker die rede vir my hoofpyne na ‘n Duitse leersessie. Ek kies maar om dit te sien as een van vele uitdagings wat my nie gaan onderkry nie. As julle my weer sien, “dann werde ich sehr gut deutsch sprechen”!

Groete

Emsia